Το Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη

σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη

Στο αφήγημα του Θανάση Βαλτινού, η προσωπική μαρτυρία του Αντρέα Κορδοπάτη καταφέρνει να λειτουργήσει ως η συλλογική έκφραση των παθών κάθε νόμιμου ή παράνομου μετανάστη, τότε ή σήμερα, είτε διασχίζοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό, είτε τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Οι καταγεγραμμένες «μνήμες» του ήρωα διασώζουν τις δοκιμασίες της γενιάς του και μας βοηθούν να αντιληφθούμε την ευρύτερη πραγματικότητα εκείνης της εποχής, κατανοώντας ταυτόχρονα τον πόνο και τα δάκρυα των ανώνυμων προσώπων, που σήμερα φιγουράρουν ακάλεστα στην οθόνη της τηλεόρασής μας κάθε βράδυ.

Για “το συναξάρι” έγραψε ο Αλέξανδρος Κοτζιάς το 1972 : «Eκείνο που χαρίζει διαστάσεις και λειτουργικότητα σ’ αυτό το επιφανειακά απλούστατο αφήγημα είναι το αριστοτεχνικό ύφος του, το στενά δεμένο με τις γνήσιες νεοελληνικές ρίζες. Έτσι, ενώ παρακολουθούμε τις τυπικές περιπέτειες ενός θεόφτωχου Πελοποννήσιου λαθρομετανάστη στην Aμερική στις αρχές του αιώνα, βλέπουμε χάρη στα λεγόμενα αλλά και τα παραλειπόμενα να φωτίζουνται ουσιαστικά σημαντικές πλευρές της εθνικής φυσιογνωμίας μας. Αποφλοιώνοντας το είδωλο που μας προσφέρει ο συγγραφέας διακρίνουμε βασικές δομές της νεοελληνικής κοινωνίας, που έδιωξε και διώχνει από τα σπλάχνα της στρατιές ολόκληρες από άκληρους, και παράλληλα αντιλαμβανόμαστε την ψυχοσύνθεση, το πνευματικό επίπεδο, την όλη ποιότητα και κατάσταση των ανθρώπων εκείνων που πήραν και παίρνουν των ομματιών τους αναζητώντας στην ξενιτιά ό,τι τους αρνήθηκε η πατρίδα, την επιβίωση.»

σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη

Το πρόσωπο του Κορδοπάτη ερμηνεύει ο ηθοποιός Φώτης Κοτρώτσος

σκηνικά και τα κοστούμια : Ξανθή Κόντου

σύνθεση των ήχων: Δημήτρη Ιατρόπουλου

φωτισμοί : Μικαέλα Παπά

βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Ναξάκης.

Στην έναρξη της παράστασης ακούγεται ηχογραφημένη η φωνή του συγγραφέα.