Η Βάιολετ στη Γή

της Κάρολ Φρεσέτ

…Προχωρούσα ευθεία και, ξαφνικά, δεν είχα πια λέξεις για να σκεφτώ, να ονομάσω, να αποφασίσω, να ρωτήσω για το δρόμο. Δεν ήξερα πια που πήγαινα.Δεν είχα πια λέξεις.Μόνο το: έκανα λάθος. ΒΙΟΛΕΤ

…Ξαφνικά έστριψα. Έτσι απλά μου ‘ρθε. Ακριβώς τη στιγμή που άφηνα τον κεντρικό δρόμο, κατάλαβα προς τα πού κατευθυνόμουν. Είχα καιρό να πάω εκεί. ΠΩΛ

Τέσσερις ανθρώπινες φιγούρες μονολογούν σχεδόν ακατανόητα, μέχρι που η αινιγματική Βιολέτ , κάνει δειλά την εμφάνιση της και σαν παλιό κασετόφωνο, επαναλαμβάνει φράσεις των ηρώων που έχουν ήδη ειπωθεί. Οι τέσσερις τους, θα προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν, να την «δαμάσουν» και τελικά θα βρουν στο πρόσωπο της Βιολέτ τον άνθρωπο στον οποίο θα καταθέσουν τα μύχια της ψυχής τους και θα εκμυστηρευτούν τους φόβους, τις αγωνίες και τις επιθυμίες τους.  Η Βιολέτ με λίγες λέξεις απελευθερωτικής δύναμης, θα υφάνει τις σχέσεις μιας κοινότητας που έχει απωλέσει κάθε έννοια επικοινωνίας.  Όλοι τους προσπαθούν να απελευθερωθούν από τον αποδομημένο ενδοσκοπικό μονόλογο τους και να «ξαναβρούν τις λέξεις» όπως ξαναβρίσκει κάποιος το νόημα στη ζωή δίπλα σε μια Βιολέτ που θα μετατραπεί σε κινητήριο μοχλό της εξέλιξης του έργου.

Το 1999 τρείς θεατρικοί οργανισμοί από περιοχές του Καναδικού Κεμπέκ και της Βόρειας Γαλλίας με ανθρακωρυχεία, πρότειναν στην Καρόλ Φρεσέτ να γράψει ένα θεατρικό έργο εμπνευσμένο από τον κόσμο των ανθρακωρύχων. Λίγους μήνες αργότερα η συγγραφέας έζησε για σύντομα χρονικά διαστήματα στις περιοχές Loosen-Gohelle, Rough-Noranda Και Sudbury για να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που είχαν ζήσει ή ζουν από τα ανθρακωρυχεία. Είδε και άκουσε περίπου τριάντα άτομα που της μίλησαν για τη ζωή τους. Η Φρεσέτ κράτησε τη ζωντάνια, το κουράγιο, το σωτηριώδες χιούμορ και την ανθρωπιά των ανθρακωρύχων για να πλάσει τη μαγεία των σελίδων του έργου της στο οποίο θα σκιαγραφήσει με τον προσωπικό της τρόπο, την πραγματικότητα μιας κοινότητας που στερείται τα πάντα όταν τα ανθρακωρυχεία κλείνουν βυθίζοντας τους εργαζόμενους στη μιζέρια της ανεργίας, την περιθωριοποίηση και την υπαρξιακή μοναξιά. 

Μετάφραση: Δημήτρης Φίλιας Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Φαναριώτης Σκηνικά-Κοστούμια:  Σπύρος Μποφίλιος Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου Trailer: Γιάννης Ψαλτάκης Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου Art Work -Σχεδιασμός Αφίσας: LoverDo Επικοινωνία-Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Ερμηνεύουν: Κατερίνα Καλέντζη, Σοφία Μελισσηνού, Τάσος Πετρίτσης, Κώστας Πλιάτσιος, Έλενα Τσέλιου